De dag dat ik mijn levenskameraad en aanstaande echtgenoot Arjan ontmoette zal ik niet vergeten. Op donderdag 3 oktober 1985 begon in een Leids café ons gesprek en dat gesprek duurt nu al 36 jaar. We spraken over onze dromen, ambities, toekomstplannen. Mijn husband-to-be, droomde – toen nog student geneeskunde – ervan om als arts te werken in Afrika; ik was net gaan werken bij een grote brouwerij en ambieerde een internationale carrière.
Aan de keukentafel
Het bleek al snel hoe fijn het was om aan de keukentafel groots te dromen, om te fantaseren over de wereld die aan onze voeten lag. Om niet te denken in beperkingen, maar in mogelijkheden. Ja, in het buitenland werken, ja, kinderen, ja, dokter zijn in Afrika, ja, corporate carrière. Met ons jeugdig bravoure stapten wij onze toekomst in.
Natuurlijk waren er aan diezelfde keukentafel twijfels, beren-op-de-weg en zorgen, maar snel spraken we naar elkaar uit: ‘we want it all’. Samen maakten wij de keuzes die goed voelden ook al betekende dat, dat soms één van ons een stapje opzij moest zetten.
Test-test-test
Ja, en toen? Toen kwam de test: ik was, al zeg ik het zelf, heel succesvol bezig om mijn carrière op te bouwen, toen Arjan werd gevraagd om in Botswana hoofd van een ziekenhuis te worden. Weer aan de keukentafel spraken we samen over de keuzes en de consequenties. Ik voelde dat Arjan deze Afrikaanse uitdaging dolgraag wilde aannemen en ik wilde hem daarin 100% steunen, ook al betekende dat ik de pauzeknop van mijn carrière moest indrukken.
Het was een keuze waar ik nooit spijt van zou krijgen. Ik herinner me nog de dag dat ik in Gaborone landde, en na vier uur rijden over stofwegen bij ons nieuwe thuis kwam. Ik wist heg noch steg, kende niemand en voelde mij eventjes heel verloren. Het leven in centrum Amsterdam zag er heel anders uit dan ‘down town’ Mochudi.
Maar hier leerde ik te vertrouwen op het proces: zes weken na aankomst vond ik een baan bij een lokale brouwerij en kon ik mijn professionele loopbaan voortzetten.
‘Iedereen komt aan de beurt’
Vier jaar later, twee kinderen rijker, waren we weer terug in Nederland en kon ik weer bij mijn oude werkgever terugkeren. Nog geen vijf jaar later stonden we voor een nieuwe keuze: ik kon een baan krijgen in Ghana als commercieel directeur, maar Arjan wilde net beginnen in een specialistenmaatschap. Wat te doen? Dit keer zette Arjan een stapje opzij en ging met mij mee naar Afrika. Daar aangekomen wist hij binnen korte tijd weer een mooie baan in het academisch ziekenhuis in Accra te bemachtigen. En zo is het ons nog vaak vergaan, in het buitenland en in Nederland. Telkens weer een samenspel van geven en nemen.
Voldoening
De dromen die we hadden, hebben we verwezenlijkt, een intense voldoening over de dual careers die we hebben gemaakt, met respect voor elkaar en voor elkaars wensen. Soms stonden de prioriteiten haaks op elkaar en waren de keuzes complex, zeker toen onze kinderen groter werden. Soms moesten we lastige keuzes maken; moest ik belangrijke mijlpalen van de kinderen missen als dat niet te combineren bleek met mijn werk of moest ik juist een belangrijke business meeting missen omdat we met het gezin op vakantie waren.
Zèg ’t!
Het kan allemaal, als je je durft uit te spreken. Als je kenbaar maakt wat jij wil, want de ander weet niet wat jij voelt of denkt. Ik weet ‘t: een trits met clichés, maar waar. Ik ben trots op mijn man Arjan, ik ben trots op ons. Al kostte het soms bloed, zweet en tranen; de ene keer zette ik een stapje opzij, de andere keer liet Arjan mij eerst gaan, met gevolg dat we beide de uitdagende carrières kregen die wij ambieerden. We doen het samen.
Levens- en carrièredoelen
Ik merk vaak aan mijn coach-klanten hoe zij worstelen, er zijn zoveel keuzes. Hoe breng je hier prioriteit in aan. Ga terug naar de wezenlijke vragen: wat wil je, wat zijn je grote doelen? Praat je daarover met je partner? Weten jullie van elkaar wat jullie het liefst zouden willen? Als dat duidelijk is, kan je aan de slag en dan blijkt dat er veel mogelijk is. Niet altijd op hetzelfde moment, dus moeten keuzes gemaakt worden en dan blijkt dat de puzzel toch weer past. Dat heb ik aan den lijve ondervonden!
Daarom doe ik wat ik doe met zo ontzettend veel plezier: Topvrouwen coachen
